"Klub mało używanych dziewic" – Monika Szwaja – Wydawnictwo SOL

Przyznam szczerze, że do przeczytania tej książki skłonił mnie tytuł ;) O autorce słyszałam dużo wcześniej, postanowiłam sobie, że pewnego dnia zapoznam się z jej twórczością. Ten dzień nadszedł, kiedy w bibliotece wypatrzyłam „Klub mało używanych dziewic” na półce. Pomyślałam, że książka o takim tytule nie może być nudna i nie zawiodłam się J

„Klub” jest opowieścią o czterech kobietach. Marcelina, Michalina, Agnieszka i Alina – dawne przyjaciółki ze szkoły średniej spotykają się ponownie na „replayu studniówki” zorganizowanym w 20 jej rocznicę. Ta pierwsza była smutna i nudna, ponieważ przypadła na „stan powojenny”, czyli na rok 1986. Druga natomiast udaje się znakomicie. Dawna klasa odnawia kontakty i ponownie się zaprzyjaźnia. A przyjaźń przypieczętowuje zabójczy postudniówkowy kac.

Cztery kobiety nie miały łatwo w życiu. W chwili ponownego spotkania żadna z nich nie jest mężatką i ma za sobą wiele przejść.

Agnieszka nigdy za mąż nie wyszła – teoretycznie z własnej decyzji, a praktycznie wolała skupić się na karierze i randkach z kolejnymi wymyślanymi przez siebie partnerami niż zaangażować się w prawdziwy związek. Obecnie jest cenioną dyrektorką prywatnego liceum, odnoszącą sukcesy zawodowe i wychowawcze. Ma wielkiego kota Rambo, który jest jedynym prawdziwym facetem w jej życiu i (podobno) na stałe w pełni jej wystarcza.

Michalina chciała wyjść za mąż, założyć rodzinę i nawet miała taką szansę. Na studiach była szaleńczo zakochana w Darku – synu wiceministra spraw zagranicznych, zresztą z wzajemnością. Niestety jej matka postawiła sobie za cel uprzykrzanie życia córce jak najbardziej i jak najdłużej się da, więc w końcu ponownie ściągnęła ją do siebie na wieś pod pretekstem licznych chorób, które ją dopadały. I tak od prawie 20 lat Michalina mieszka pod jednym dachem z upierdliwą matką, nie ma życia prywatnego i w pełni poświęca się pracy jako projektantka zieleni na miejscowym cmentarzu. Pewnego dnia poznaje księdza Hieronima, który poddaje ją przypadkowej psychoanalizie i dzięki niemu kobieta postanawia zrobić pierwszy krok w kierunku nowego życia. Wreszcie.

Alina – matka szesnastoletniej i, jak to bywa w tym wieku, zbuntowanej Jagi, zwanej też Wisienką, czego sama zainteresowana szczerze nie znosi (co jest oczywiście kolejnym świetnym powodem do awantur). Pracownica banku, prowadząca względnie spokojne i ustatkowane życie (nie wliczając w to córki, oczywiście). Była żona Kuby Grosika (czy tylko mi kojarzy się to z Kubą Rozpruwaczem? :o), który pewnego dnia stwierdził, że nie nadaje się na męża i ojca, napisał list i dyskretnie się zwinął, oskarżając o wszelkie niepowodzenia Alinę. Nieśmiała marzycielka szukająca sensu swojego życia.

I w końcu Marcelina – dziewica honoris causa, będąca w „stałym” związku z niejakim Mikołajem Firlejem, zwanym potocznie i zupełnie nieprzypadkowo Szczurkiem. Firlejek planuje z Marceliną ślub i gromadkę dzieci. Tak, tylko on planuje. Marcelina nie jest do tego pomysłu przekonana, ale czego nie robi się dla miłości. W międzyczasie zachodzi w ciążę, którą z racji wieku przechodzi dość ciężko. Ani trochę nie pomaga jej fakt, że zamiast skupić się na sobie i dziecku, musi skakać wkoło swojego partnera. Co oczywiście nie zmienia faktu, że „wszystko robi źle i mogłaby się bardziej postarać!”. Przecież jej mężczyzna ciężko pracuje i potrzebuje odpoczynku, a ona całe dnie siedzi na dupie i nic nie robi. Szczurek jest powszechnie znienawidzony przez wszystkich, którzy mieli wątpliwą przyjemność go poznać i, jak się pewnie domyślacie, nie dostrzega tego jedynie Marcela. Przyjaciółki próbują przemówić jej do rozsądku, niestety bezskutecznie. Miarka przebiera się w momencie, kiedy kobieta, będąc w zaawansowanej ciąży, musi prowadzić samochód wracając do domu, ponieważ szczurek jest śmiertelnie zmęczony i musi się zdrzemnąć. Kobieta mdleje i powoduje wypadek, skutkiem czego jest usunięta śledziona i przedwczesny poród. W międzyczasie wychodzi na jaw, że Firlejek miał w zanadrzu jeszcze jedną narzeczoną, która również jest w ciąży. No, tak na wszelki wypadek. Zostawia Marcelinę i ich dziecko z komplikacjami po przedwczesnym porodzie, a kobieta przeżywa załamanie psychiczne.

Cztery kobiety postanawiają założyć stowarzyszenie. Nazwa pada na „Klub mało używanych dziewic”  z racji wieku, przeżyć i stanu cywilnego. Stawiają sobie za cel zmianę swojego życia na lepsze, a przy okazji nie tylko swojego. Każda z nich ma wybrać sobie jedną inicjatywę, w którą w pełni się zaangażuje i na bieżąco ma zdawać relację z postępów. Agnieszka postanawia pomóc pewnej piekielnej staruszce, która mieszka w kamienicy obok. Chce z nią nawiązać kontakt, od czasu do czasu zrobić zakupy czy posprzątać mieszkanie. Michalina chce zacząć pomagać w hospicjum, w którym pracuje ksiądz Hieronim. Alina podejmuje wolontariat na dziecięcym oddziale onkologicznym. A Marcelina… Marcelina ma po prostu doprowadzić do ładu swoje życie.

Czy przyjaciółkom uda się zrealizować ich ambitne plany? Jak to wpłynie na ich prywatne życie? Jakich wartościowych ludzi spotkają na swojej drodze i w jaki sposób rozwiną się relacje między nimi? Czy uda im się, po tylu latach, ułożyć sobie życie u boku jakiegoś mężczyzny? I wreszcie, czy mimo znacznej różnicy charakterów i poglądów ta przyjaźń zdoła przetrwać?

Tego i o wiele, wiele więcej możecie się dowiedzieć, czytając genialną książkę Moniki Szwai, którą gorąco polecam! Jest ona napisana lekkim i przyjemnym językiem, z dużą dozą znakomitego humoru i dialogami, które niekiedy kładą nas na łopatki ;) Opowieść ma również dwie kolejne części, po które na pewno wkrótce sięgnę. Jedyne, co mi nieco przeszkadzało podczas czytania, to wydanie. To, które wypożyczyłam, jest dość irytujące, mnóstwo tekstu „naćkane” na każdej stronie, wszystko się zlewa, aż momentami bolały mnie oczy i musiałam robić sobie przerwy, bo nie mogłam skupić się na fabule. Także jeśli książka Was zainteresowała, to najlepiej poszukajcie jej w innym wydaniu, niż to na zdjęciu. Ale to zdecydowanie jedyna wada J